Voor mijn studie heb ik een aantal jaar geleden 3,5 maand in Tanzania gewoond. In meerdere blogs vertel ik jullie fragmenten van de ervaringen die ik daar heb opgedaan. Dit keer met als thema mijn reis met het openbaar vervoer bij aankomst in dit bijzondere land in Afrika.
Aankomst in Dar es Salaam – Tanzania
Dar es Salaam, Huis van Vrede. Chaos op en naast de weg. Twee jongetjes die elk een kar vol hooi met zich mee trekken, een scootertje met eieren in het karton tot schouderhoogte achterop gestapeld en vastgebonden. Volgepropte daladala’s (minibusjes) en stoffig zand. Groepen mensen die langs de kant van de weg zitten en waarvan ik niet weet wat en of ze iets aan het doen zijn. De taxichauffeur wurmt de auto overal tussendoor, geeft flink gas en toetert als waarschuwing naar mensen die willen oversteken. Bij het busstation aangekomen, helpt hij met het vinden van de juiste bus. Op mijn poging om af te dingen zegt hij dat hij een officiële taxi is en dat onderhandelen niet mogelijk is. Het zij zo.
Zweten, drinken en… plassen
De busreis van Dar es Salaam naar Lushoto duurt normaal gesproken zes uur. Ik zit tegen het raam van de bus, direct in de zon. Ook ‘s ochtends vroeg is dat al behoorlijk warm. De vrouwen voor en achter mij vinden dat de raampjes van de bus tijdens het rijden dicht moeten blijven waardoor de bus steeds meer op een broeikas begint te lijken. Ieder stukje van mijn lijf schreeuwt om verkoeling in de zweterige lucht. De jongeman naast mij negeert mijn behoefte aan persoonlijke ruimte en laat zijn been lekker knus tegen de mijne aan zakken. Zijn been terugduwen helpt niet. De anderhalve liter water die ik mee bracht is snel op en brengt een probleem met zich mee: ik begin mijn blaas te voelen. Hoe los ik dat in vredesnaam op? Uitstappen in een dorpje, waar hordes verkopers van brood, cashewnoten en citroenen je opwachten? En dan op zoek naar een winkeltje wat meer is dan vier palen en een golfplaat erop, in de hoop dat er een wc aanwezig is? Gelukkig komt daar even later de oplossing.
De bus stopt en de jongeman naast mij meldt: “People are going for a short call”. Het duurt even voordat tot mij doordringt wat hiermee bedoeld wordt: de hele bus duikt de bosjes in om plaspauze te houden! Ik schuifel opgelucht de vrouwen achterna. Een beetje wc- papier was nog wel handig geweest..
Usambara bergen: kapotte bus, wat nu?
De Usambara bergen brengen bewolking en een koelere lucht met zich mee. De weg slingert omhoog en voor elke onoverzichtelijke bocht wordt getoeterd. En dan begeeft de bus het. Er wordt een nieuwe bus geregeld wordt gezegd; iedereen stapt uit.
“Er komt reparatie aan!”
Men druppelt de bus weer in. Om 5 minuten later weer uit te stappen want “ze gaan de bus duwen”. En zo staan we te kijken hoe de bus langzaam achteruit de helling af glijdt, de chauffeur af en toe flink op de rem trappend. Ook als de bus om een bocht in de weg verdwenen is, blijf ik geduldig bij de andere passagiers staan wachten; ondertussen bedenkend dat ál mijn bagage (camera, laptop, paspoort) in die bus zit…. Na een uur komt de bus ineens weer aanrijden dankzij een gebrachte accu. Precies op dat moment stapt een man op me af: ‘Hi, I’m Juma’. Dus prop ik mijn bagage in zijn auto en gaan we op weg naar het huis waar ik de komende maanden zal gaan wonen.
Margriet verbleef 3,5 maand in Tanzania. Ben je benieuwd naar het vervolg van deze gebeurtenissen? Blijf deze verhalen lezen! Zo begon ze haar reis in Tanzania.
Creatief en analytisch. Een slechte combi las ik ergens, want de creatieve dingen die een persoon met deze eigenschappen bedenkt, analyseert hij of zij vervolgens weer kapot. Herkenbaar. Maar sinds ik heb besloten mij op schrijven te richten, merk ik dat deze eigenschappen heel nuttig kunnen zijn. Een origineel verhaal met duidelijke structuur leest nu eenmaal het prettigst. Mijn doel voor Ik Wil Reizen is het schrijven van blogs die prettig lezen én waar je als lezer wat aan hebt; of het nu gaat om praktische reisinformatie of het gevoelsmatig leren kennen van een cultuur.
