Als men spreekt over thuis, heeft men het niet over de plek waar je woont. Dan heeft men het over het gevoel van ‘zijn waar je hoort te zijn’. In mijn, in Utrecht gelegen, woonhuis voel ik me prima, maar de echte sensatie van thuis-zijn krijg ik pas in het plaatsje Benagil in Portugal.
De eerste reis
Op de dag dat we voor het eerst in Benagil, Portugal waren, vond ik het er maar raar. Het was anders dan ik het me had voorgesteld. Het kostte echter slechts een enkele ochtend op het strand eer ik verkocht was.
Waar wij verbleven, zijn er maar weinig grote, uitgebreide stranden. Tussen de hoge rotsen in liggen allemaal kleine strandjes, die je meestal moet betreden via een trapje dat is uitgehakt in de rotswand. In de ochtend zijn de strandjes nog rustig. Omdat er de hele nacht niemand gezwommen heeft, is het water glashelder. Je kon meteen zien dat er enorme schelpen op de bodem lagen. We hebben er stapels verzameld, elk jaar weer, ook al nam ik altijd slechts de mooiste mee naar huis. De rest gaven we weer terug aan de zee.
Stranden, bergen en zwemparadijzen
Maar wat moet je doen na de eerste ochtend? Het is rustig in ons stukje Portugal, maar voor ons was er genoeg. Er zijn genoeg wandelingen om te maken, bijvoorbeeld naar een van de kleine stadjes of naar andere stranden. Een echte aanrader voor iedereen die in Benagil is of een reis ernaartoe plant, is de grottentocht per boot, waarbij de leiders je in een motorbootje de grotten onder de kliffen laten zien. Men kan naar een van de dichtstbijzijnde stadjes, op dolfijnentocht, naar een zwemparadijs, gaan surfen, en nog veel meer.
Voor mij is het (letterlijke) hoogtepunt de keer dat ik met mijn vader naar de top van de Monchique reed. We hadden mijn moeder er niks over verteld. Het idee was om in de handwerkwinkel op de top een lampje voor haar te kopen, als moederdagcadeau. Er was die dag geen uitzicht vanaf de berg, zo dicht was de mist. We hebben boven in het restaurant gewacht totdat de mist weggetrokken was. En opeens was dat zo. Op de terugweg zijn we nog een keer gestopt bij een uitzichtpunt. Hier en daar kon je de mist nog om de bergtoppen zien hangen.
Ik zou nu met geen mogelijkheid kunnen uitleggen waarom precies dit uitje mij nog zo helder voor de geest staat, maar ik kan me wel herinneren dat het goed was.
De herinnering
Herinneringen als deze wil je koste wat het kost vasthouden. In concrete vorm kan dat natuurlijk door bijvoorbeeld het lampje dat nog steeds in de woonkamer staat of door de beelden in mijn plakboeken. Maar herinneringen gedragen zich als geesten. Een geest die ik voel als ik een zomerjurk koop, omdat ik de eerste zomerjurk die ik ooit gehad heb in Portugal heb gekocht. Altijd als ik iets oppak wat ik heb gekregen op de verjaardagen die ik in Portugal doorgebracht heb, voel ik het even. Het zit in de liedjes die ik voor het eerst hoorde op het strand, en die nog steeds een speciale afspeellijst hebben.
Het zit ook in minder leuke dingen, zoals in mijn gewoonte om mijn tenen goed in te smeren na de keer dat ze zo heftig zijn verbrand dat ik niet kon slapen. En elke keer dat ik een portie ‘fish and chips’ eet, moet ik denken aan hoe het niet zo goed is als in het restaurant Casa Lamy, waar ze dagverse gebakken vis hadden.
Herinneringen zitten overal, al helemaal als ze je herinneren aan thuis.
Het liefst zou ik nog een keer naar Benagil, Portugal gaan, voordat ik helemaal volwassen ben geworden. Daarna is het wijsheid om de herinneringen bij me te houden, maar ook in het verleden te laten rusten.
Ben je, net als Roos, ook gek op Portugal? Laat het ons weten in een gastblog!
Misschien vind je deze ook leuk: uitstapjes in Duitsland en in België.
Roos van der Velden (2003) is student film- en literatuurwetenschappen, part time serveerster en (nu nog) hobbyschrijver. Onder andere heeft zij al korte verhalen en commerciële teksten in zowel Engels en Nederlands gepubliceerd. Op Ik Wil Reizen schrijft zij over de metaforische en de echte hoogte- en dieptepunten van op reis zijn, een van haar favoriete bezigheden. Oh, ja, en dan moet ze bovenop alles ook nog ademhalen.
