Colombia | Zuid-Amerika op zijn best

Colombia, bekend van cafeïne en cocaïne, heeft zoveel meer. Steeds vaker komt het op de bucketlist van menig reiziger. Tien jaar geleden werden er nog wel wat wenkbrauwen gefronst als ik vertelde dat ik naar Colombia ging. De Caribische kust was toen al populair, andere delen minder tot niet. Ook nu is er nog genoeg te ontdekken. Mijn reis heeft te veel moois om alles te beschrijven, laat de liefde voor Colombia aanwakkeren door een paar van mijn belevenissen.

 

♥ Fiesta in Salento

Salento is een kleurrijk koloniaal stadje in de koffieregio. Naast koffie kom je hier voor een hike in de Cocoravallei. Willys Jeeps staan op het plein om je erheen te brengen, vol = vertrek.

 

Als ik aankom, is Salento zich aan het opmaken voor het Halloweenweekend. Er is een optocht door de straten, het plein heeft extra terrassen en vele Colombianen zijn verkleed. Langzaam loopt het stadje vol, alle koffieboeren en andere buitenlui lijken hiernaartoe te zijn gekomen. De hike met de grootste palmbomen van de wereld (60 meter), watervallen en kolibries doen we een dagje later. Een volksfeestje is altijd leuk.

 

♥ Explosief wedstrijdje

Struinend door feestend Salento, hoor ik een hoop vrolijkheid uit een deuropening komen. Cancha tejo staat erboven, ik ga op onderzoek uit. Tejo blijkt de volkssport van Colombia te zijn.

Is tejo sport of spel? De hoofdingrediënten zijn buskruit en bier, dus ik hou het op spel. Je gooit een zware ijzeren schijf over een vijftien meter lange baan waarbij je aan de andere kant een ijzeren ring met buskruit probeert te raken. Wanneer je zo’n bullseye raakt dan ontploft het, zo scoor je de maximale punten. Ervoor, tijdens en erna drink je bier.

Al observerend begin ik met het makkelijke deel, een biertje. Daarna waag ik me op het probeerbaantje van vijf meter. Zoals zo vaak, ontdek ik geen verborgen talent in mijzelf, uitleg en aanmoedigingen ten spijt; ik gooi te zacht, te hard, te scheef. Ook mijn man blijkt geen tejo-gave te bezitten. Om er toch met een knaller uit te gaan, gooit hij vanaf zo’n 20 centimeter op de ring en jawel BOEM! Toch zit het gevaar van deze sport niet in het buskruit, maar meer in de dronken mannen die met metalen schijven gooien.

 

♥ Geluk in Buenaventura

Een andere stad die ik aandoe, is de rauwe havenstad Buenaventura dat, vrij vertaald, geluk betekent maar eigenlijk altijd code rood meekrijgt van de Nederlandse overheid. Heb je geluk nodig in deze stad of heb je geluk dat je hier mag zijn? Het park aan de waterkant is een en al gezelligheid. Het leger en de politie zijn in groten getale aanwezig, wat geen afbreuk doet aan de feestvreugde.

We zijn hier om neer te strijken in strandparadijsje Ladrilleros in Valle de Cauca. Dus na een avondje gezelligheid zoek ik, de volgende ochtend, het bootje ernaartoe.

 

♥ Ladrilleros aan zee

Eenmaal aangekomen, zie ik geen paradijsje, ik zie zelfs helemaal geen strand. Men zegt dat het strand straks komt. Ik moet lachen maar begrijp dat ik op laag water moet wachten. Natuurlijk komt het goed met een leuk huisje inclusief zeezicht en bij eb ook strandzicht.

 

Ik had wat anders verwacht omdat dit een populair uitje is van de Colombianen. Er was niet zoveel, een winkel plus wat simpele eethuisjes en het geprezen Playa de Barra lag een glibberige wandeling verder. November bleek niet de goede tijd. Alhoewel, ik heb heerlijk gewandeld, beetje met de locals gekletst en lekker gegeten. Het is zo’n plek die je gaat waarderen als je er een tijdje bent.

 

♥ Oponthoud op de Ruta Nacional

Terug in Buenaventura is de bus al weg. We checken in bij het hotel en gaan weer naar de waterkant. De volgende ochtend checken we uit en een half uurtje later weer in. Door demonstraties staat de enige uitvalsweg van Buenaventura volledig stil. Kilometerslange rijen vrachtauto’s en ander verkeer kunnen geen kant op. Nu maar hopen dat het niet de hele week duurt.

De protesten zijn de dag nadien opgeheven. Ik pak alsnog een taxi richting San Cipriano. De chauffeur stopt om te tanken en roept me iets toe. Ik denk dat hij alvast geld wil om te kunnen tanken, dat gebeurt wel vaker. Het geld wordt weggewuifd en een vermakelijke sketch volgt. O, ik moet gewoon uitstappen vanwege veiligheid tijdens het tanken. Ik vraag me af of het zoveel veiliger is als ik er pal naast sta, maar regels zijn regels. Ook weken later, als een nachtbus midden in de nacht moet tanken, wordt iedereen wakker gemaakt en hup eruit.

 

♥ De motormuizen van San Cipriano

De reis is mooier dan de bestemming is een gevleugelde uitspraak. Letterlijk gaat dat niet altijd op, maar nu wel. Hoe mooi de bestemming ook was, de reis was het hoogtepunt.

Uiteraard heb ik het niet over het taxiritje. Het laatste stuk vanaf Cordoba heeft geen weg, wel een ongebruikte spoorlijn. Daar zijn ze heel innovatief mee aan de slag gegaan. Karretjes met houten bankjes, aangedreven door een motorfiets, rijden je in twintig minuten naar San Cipriano. Ze noemen ze brujitas (kleine heksen).

Het is een enkelspoor, dus hoelang twintig minuten echt duren is afhankelijk van het aantal tegenliggers. Iedere keer moet een van de twee eraf. Het is een geweldige unieke manier om je te verplaatsen. San Cipriano heeft wat eethuisjes en simpele overnachtingsmogelijkheden, maar vooral prachtige natuur om te wandelen of voor tubing (met band de rivier af).

 

♥ Kunst – Cultuur – Natuur

Colombia is de moeite waard, van ruige jungle tot paradijselijke stranden, van kleurrijke koloniale steden tot de miljoenen stad Bogota waarbij ik het oude centrum verrassend ontspannen vond met mooie musea (check Botero). Natuurlijk is niet alles rozengeur en maneschijn, er is criminaliteit veelal door drugs en armoede.

Laat je er niet door weerhouden. Colombia is spectaculair.