Ik kan je niet vertellen waarom ik een stop in Karlstad gepland had. Ik had er nog nooit van gehoord, het heeft niet veel bezienswaardigheden en in de reis tussen Stockholm en Oslo heb je geen tussenstop nodig. Ik wilde ergens rustig aan het water zitten, geloof ik. Hoe dan ook had ik geboekt, dus ik ging.
Ø Bussen?
Het meisje waarmee ik in Uppsala op de kamer lag, Sylvia, ging een dag voor mij naar Karlstad. Zij stelde me ervan op de hoogte dat de reis op een gegeven moment met de bus verder ging, omdat er tussen Karlstad en Stockholm aan het spoor gewerkt werd. Op zich ging deze busreis heel soepel, maar het was fijn om het vooraf te weten. Het is een extra overstap, iets wat je als interrailer liever vermijdt.
Ø Afgezette tunnels
Daarna bleek er in Karlstad zelf ook aan de weg gewerkt te worden. Het hostel ligt op een verhoging, maar er ging geen bus die kant op. Daarbij was de normale voetgangerstunnel afgesloten, waardoor ik met bepakking en al tien minuten om moest lopen. Pas later kwam ik erachter dat er ook een voetpad langs de autoweg ging. Ik raad aan om, als je naar het Karlstad Sport Hostel gaat, deze brug te nemen, ondanks dat het er op Google Maps twijfelachtig uitziet.
Ø Lelijke mooie hostels
Als Uppsala een mooie, maar lelijke stad was, dan lagen Sylvia en ik nu in een mooi, maar lelijk hostel. Het zag er van buiten prachtig uit en had chique ramen, maar tegelijkertijd zaten er ook gaten in de badkamermuur.
Voor het avondeten hebben Sylvia en ik tosti’s gemaakt. Tosti’s met alleen kaas en boter, maar ook speciale tosti’s met feta, pesto en tomaat. We hebben ze gebakken in de pan.
Interrailen is niet enkelzijdig. Soms heb je een geweldige ervaring in een bar of bij een museum. Soms zijn de mooiste tijden de momenten waarop je samen tosti’s bakt in de keuken van je hostel.
Ø Ijs op het ‚strand‘
Door de onhandige ligging van het hostel duurde het vijftien minuten om de stad in te lopen. Tijd om de musea te bezoeken was er zodoende niet meer.
We hebben langs het water gelopen en een ijsje gehaald, tegen Scandinavische prijs, en deze op een klein strandje opgegeten. We zaten te praten over reizen, het studentenleven en zenuwen. Het drong tot me door dat ik eigenlijk toch gekregen had wat ik wilde. Ik zat aan het water, met een ijsje.
Ø Praten in de regen
Helaas begon het snel daarna te regenen. We zijn teruggegaan naar het hostel en hebben daarna tot half twaalf ‘s avonds gepraat, over van alles en nog wat, ondanks dat Sylvia om half acht moest opstaan. Het was een gesprek dat op ons allebei diepe impact gemaakt heeft, en nee, ik ga niet zeggen waar het over ging. Sommige dingen zijn voor mij alleen.
Ø Trein naar Oslo
De volgende dag namen Sylvia en ik afscheid en gingen we ieder onze eigen weg, zij naar Göteborg, ik naar Oslo. Als je vanuit Karlstad naar Oslo wilt, dan moet je over Oxnered. Er is geen enkele plek op aarde waarvan je minder het gevoel krijgt dat er een internationale trein langs rijdt dan Oxnered. Er is daar niks, maar dan ook helemaal niks. De trein kwam wel, op tijd. Drie uur later reed ik Oslo binnen. Na Odense, Stockholm en Uppsala was Oslo anders. Spannender, vreemder en vooral veel, veel groter.
Interrailen brengt je niet altijd op de mooiste plekken maar zoals Roos het zegt, soms is de ervaring en de beleving belangrijker dan chique gebouwen of prachtige natuur!
Roos van der Velden (2003) is student film- en literatuurwetenschappen, part time serveerster en (nu nog) hobbyschrijver. Onder andere heeft zij al korte verhalen en commerciële teksten in zowel Engels en Nederlands gepubliceerd. Op Ik Wil Reizen schrijft zij over de metaforische en de echte hoogte- en dieptepunten van op reis zijn, een van haar favoriete bezigheden. Oh, ja, en dan moet ze bovenop alles ook nog ademhalen.
